1. In relatie met een narcist

1. In relatie met een narcist.

En in het begin zei hij nog dat ze mooi was. En dat hij zo trots op haar was. En hij maakte haar zo aan het lachen. En hij deed gezellig en charmant. En hij zei dat hij het niet begreep dat anderen zo slecht voor haar waren geweest. En hij zou het zoveel beter doen.

Maar achteraf was hij het ergste wat ze ooit had meegemaakt. En zelfs nadat ze zich eindelijk van hem had los weten te maken. Zelfs dan bleef hij bij anderen de charmante en zorgzame man uithangen over haar. Alsof er achter gesloten deuren niks had plaats gevonden. Alsof zijzelf kwaadwillend was geweest.

En hij lachte vriendelijk en zorgde ervoor dat mensen hem aardig vonden. En hij zei dat hij goed voor haar zou zijn. En hij zei dat hij niet begreep waarom anderen haar zo hadden laten zitten. En hij keek met tedere ogen naar haar zodat iedereen het kon zien. En ze waren allemaal over hem te spreken. Want hij was zo intelligent en zo gek op haar.

Maar als iedereen weg was en zij weer alleen met hem achter bleef dan veranderde zijn blik. Dan maakte de tederheid plaats voor hardheid, wantrouwen en woede.
Dan begon hij dwingend te worden en was hij altijd boos. En bleek zij zich volgens hem nooit goed gedragen te hebben.

En mocht ze nooit meer online zijn, tenzij ze alleen naar hem berichtjes stuurde. En als hij haar belde maar ze nam niet gelijk op dan stond hij direct voor de deur om te zien of ze wel alleen was. En als ze een keer een leuke post op social media dacht te plaatsen dan had ze meer dan 30 beledigende en dreigende appjes en 15 gemiste oproepen binnen 3 minuten tijd van hem ontvangen.

Het enige wat ze mocht posten was iets over hen samen. Want anders was ze alleen maar aandacht aan het trekken. Dan was ze erop uit. Dan wilde ze anderen ophitsen. Dat beweerde hij zelfs wanneer ze iets leuks over kinderen postte.

Had ze aan hem dan niet genoeg? Deed hij dan niet genoeg voor haar? Waarom was ze hem zo aan het vernederen? Waarom zette ze hem toch altijd zo enorm voor schut?
Hij dwong haar om de telefoon aan hem af te geven want hij was niet gek. Maar ze had toch helemaal nergens aanleiding voor gegeven? Hoezo vertrouwde hij haar niet?

Maar volgens hem was deze houding juist hèt bewijs van haar onbetrouwbare gedrag. Dit was het bewijs dat ze inderdaad een grote sloerie was, zoals hij altijd al had gedacht. Dit was het bewijs dat ze helemaal niks om hem gaf en dat hij in haar ogen niks voorstelde.

Omdat ze voet bij stuk bleef houden vloog hij op haar af. Hij pakte haar bij haar mond en kneep met veel kracht haar wangen samen. Hij greep ruw haar pols achter haar rug vandaan en rukte haar telefoon uit haar hand. Kwaad duwde hij haar naar achteren en richtte zich op haar toestel. Omdat hij geblokkeerd stond drukte hij de telefoon hard in haar gezicht. “Ontgrendelen, nu!” Dwong hij haar. En omdat ze verstijfde duwde hij opnieuw het toestel in haar gezicht. Ditmaal nog harder. “Nu!”

Maar ze wilde niet. Alles in haar lichaam zei dat dit niet ok was. Dus ze ging er nog eens goed voor staan om hem dit uit te leggen.
Maar ze vergat dat er bij hem nooit ruimte was voor uitleg. Er was nooit ruimte voor haar gevoel. En het draaide altijd om hem.

En als hij ergens behoefte aan had dan was het aan haar om eraan te voldoen. En nadat ze wel tientallen keren dezelfde dialogen hadden gevoerd werd hij agressiever.

Woest verweet hij dat ze haar relatie met hem op het spel zette. Haar vuile berichtjes in de telefoon zouden belangrijker zijn dan de liefde van haar leven. En toen dat ook niet hielp riep hij heel dramatisch wild zwaaiend met zijn handen door de ruimte dat het over en klaar was, smeet vervolgens met de deur en stormde de trap af.
Opgelucht durfde ze weer adem te halen. Ze had weer rust.

Maar niks was minder waar. Niet veel later stormde hij naar boven en was zijn bui nog wreder dan ze had kunnen bedenken. Hij stonk naar rook. Zijn blik was wijd opengesperd en zijn ogen stonden vol haat. Ze voelde hoe ze zichzelf gespannen schrap zette op wat komen zou.
Nu zag ze geen kans meer om stevig in haar schoenen te blijven staan. Nu ging hij net zolang door totdat ze zelf brak en toegaf.

En hij nam haar hele toestel door want niks mocht privé blijven.
En achteraf bood hij zijn excuses aan want hij zag dat er niks te verwijten viel. En hij wilde met haar knuffelen en haar strelen en romantisch de liefde bedrijven. En hij zei dat ze echt de liefde van zijn leven was en dat hij later met haar wilde trouwen. 

En dat ze hem zo erg kon raken was alleen maar omdat hij zo ontzettend veel van haar hield. Ze onderging het allemaal. Maar was totaal in de war. Niet wetende waar ze in was beland. Ze begreep niet wat er nou gebeurde. En ze was uitgeput. Voelde zich gesloopt. Ze wilde het liefst alleen nog maar slapen.

Ze wilde er wel over praten met hem. Maar haar adem stokte. Ze wist niet waar te beginnen. Hij had haar zo van slag gebracht dat het haar duizelde. En telkens wanneer ze het gesprek aanging dan had ze geen respect voor hem. Want zag ze dan niet dat hij al genoeg aan zijn hoofd had? Was ze weer zo egoïstisch bezig dat ze niet aan hem kon denken? Waarom zag ze de situatie nooit eens vanaf zijn kant? Hij had het al zo zwaar en dan ook nog een partner met gebrek aan empathie?!  Leert ze het dan nooit? Als hij boos was geweest dan had ze het aan zichzelf te danken gehad. Dan had ze het zelf allemaal uitgelokt.

En als ze in de ochtend zachtjes het bed uit sloop omdat haar wekker was gegaan en ze speciaal voor hem de lamp uit hield dan was hij boos. Want hij had een hele zware nacht gehad en nu had ze hem veel te vroeg wakker gemaakt. Maar ze moest naar haar werk en had geen tijd om hem tot kalmeren te brengen. Maar dat zag hij dan anders. Hij zag dat ze haar ogen opmaakte zoals elke dag en spotte met haar. Hij zei dat ze met iemand anders had afgesproken. Het zal wel iemand zijn die knapper is en beter in bed. Maar de tijd tikte door en ze hield niet van te laat komen. Maar hij hield haar tegen. Als je nu de deur uit gaat dan is het over en uit tussen ons. Maar ik moet nu naar mijn werk, laat me erdoor probeerde ze dan. Maar hij trok haar dan bij de deur weg. En riep dat deze relatie voor haar niks voorstelde.

En zo ging het meerdere malen. Was het niet omdat ze mascara op had, dan was het wel omdat ze haar haren kamde. Of omdat ze een strak spijkerbroek aan had.
En na een tijdje werd hij erger. Toen zei hij zichzelf van kant te maken als ze een stap buiten de deur zou zetten. En hij stormde naar de keuken en ze hoorde hem in de keukenla tussen de messen rommelen.
En ze had dit aan haarzelf te danken. En ze moest zijn moeder maar laten weten dat het haar schuld was dat ze haar zoon was verloren. Hij trok het niet meer. Ze had het nu eindelijk voor elkaar en ze had nu eindelijk haar zin. Ze had hem nu eindelijk tot waanzin gedreven want dat wilde ze toch zo graag? Alles wat hij kon verzinnen om haar te verwijten en te manipuleren dat gooide hij eruit.

En hij stond dreigend voor haar in de woonkamer. Alle emoties kwamen woest voorbij. En ze mocht niet weg want hij was nog niet klaar met haar. En ze moest wel kijken. Want het kwam immers door haar dat hij zo was doorgedraaid. Dus ze moest toekijken hoe hij zichzelf zou toetakelen en hoe het haar schuld zou zijn dat hij zichzelf van kant maakte. En hij trok een eng gezicht en hield het mes strak tegen zijn keel. Ik doe het hoor! Iedereen is beter af zonder mij! Ik zal jullie van mij verlossen! Schreeuwde hij op zijn aller hardst. Blijf hier en zeg dat het je spijt anders veroorzaak ik hier nu een groot bloedbad! Riep hij.

En zij betaalde alles. Elk uitje, elke boodschap, elk idee. Het kwam altijd bij haar vandaan. En dat hij meer dan twee keer zoveel verdiende leek niet uit te maken. In zijn handen zaten grote gaten. Alles verdween in zijn neus, zijn sigaretten, jointjes en bier. Niet alleen zijn geld verdween erin. Ook zijn goede gedrag. Maar dat mocht niet eens gesuggereerd worden. Want vertelde hij altijd; door alle verslavingen was zijn gedrag beter onder controle. Zo goed was hij nog nooit geweest. Kon het dan nog erger?

En mannelijke vrienden hebben dat bestond volgens hem niet. Ze zou alleen maar al die jaren met hen bevriend zijn omdat ze hen achter de hand hield. Zodat ze ook haar lust op hen kon botvieren wanneer ze een keer behoeftig zou zijn. En op hun beurt zouden die vrienden het juiste moment afwachten om zich bovenop haar te storten zodra ze hun kans zagen.

En ook zijn eigen vrienden mocht ze van hem niet vertrouwen. Ook al hadden ze al 14 jaar een stabiele relatie. Dan nog kon ze hen niet vertrouwen want dan waren ze op haar uit. En toen ze daar hard om moest lachen omdat ze zag dat het waanzin was, toen maakte hij een week lang ruzie met haar. En elke dag liep hij vanaf toen zijn eigen vriend af te kraken. En hij zou het toch wel beter weten want hij kende hem al zo lang. Wie was zij dat ze een andere mening durfde te hebben? Wie was zij dat ze lacherig deed en hem niet serieus nam? Zie nou wel dat je naïef bent verweet hij haar weer. Het viel hem tegen dat zij uiteindelijk toch ook een domme bimbo bleek te zijn waar hij niet van op aan kon.

En al haar vriendinnen waren gore slettebakken. Wanneer ze het dan verontwaardigd voor ze opnam dan snapte hij nooit waarom ze nog met ze omging. Ze waren een slecht voorbeeld voor haar en ze zouden haar de verkeerde kant op sturen. En zij zou net zoals hen zijn wanneer ze hem niet had gehad.

Ze werd helemaal opgeslokt door hem. Hij probeerde haar steeds te betrappen op leugens, ook al waren die er nooit geweest. En om te bewijzen dat ze eerlijk was gaf ze hem al haar wachtwoorden. Was ze opzoek naar elk foutje wat ze ooit in haar leven had gemaakt en besprak deze met hem. Want hij wilde alles weten en hij mocht niet voor verrassingen komen te staan. Dat mocht ze hem nooit aandoen want dan zou ze hem te kijk zetten. Alles moest ze hem vertellen zodat ze zijn hart niet zou breken als hij het van een ander moest horen. Dus regelmatig brulde hij in dr oren dat ze niks voor hem mocht achter houden en eerlijk moest zijn. Maar wat viel er nog te vertellen? Ze wist het zelf niet eens. Ze had toch nooit geheimen voor haar liefdes gehad?

Hij doorspitte haar hele verleden opzoek naar fouten die er niet waren. De erge dingen waar hij naar opzoek was vond hij nooit, simpelweg omdat ze niet bestonden. Behalve in zijn hoofd. Elke nacht had hij weer de meest bizarre gedachtes waarvoor hij haar wakker maakte en weer tegen haar begon te schreeuwen. En ze mocht er niet boos om worden. Ookal begreep ze helemaal niet wat hem dwars zat en waarom. En ze moest al zijn buien maar accepteren en over zich heen laten komen. Want hij kon zijn gedachtes niet stil leggen. Dus hij kon er niks aan doen. En hij voelde zich zo verrot. Hij was het slachtoffer. Hij had een vriendin die hij niet vertrouwde en dat zou aan haar liggen. Niet aan hem. Nog nooit had ze zich zo gehaat gevoeld. Dus alles stond ze toe en probeerde hem steeds te sussen. Maar voor hem was dat nooit genoeg.

In zijn buien kreeg zij de meest vreselijke beschuldigingen over zich heen. Altijd moest ze zichzelf blijven verdedigen. Net zolang totdat ze niet meer wist wie ze zelf eigenlijk was. Net zolang tot ze zich dagelijks slecht begon te voelen over zichzelf. Net zolang tot de zware dichte mist over haar heen trok, niet meer verdween en haar verstikte.

Hij denderde haar leven binnen en in een enorme bevlieging had hij haar gevangen. En steeds ging het een stapje verder. Waar hij in de hal vol liefde en zorgzaam tegen anderen over haar sprak. Zo fluisterde hij in de keuken de meest gruwelijke uitspraken in haar oor. Hij liet haar verbijsterd, geschrokken en met een enorm naar gevoel in haar maag achter. Met een vrolijk gezicht liep hij dan weer terug naar de visite. Waar hij weer vol lof over haar sprak, alsof ze zijn uitspraken verkeerd had gehoord. Maar ze was toch niet gek? Zijn hardhandige handen voelde ze nog in haar nek nabranden. Wie was hij en waarom deed hij zo? Maar altijd wanneer ze later ergens op terug wilde komen, dan zei hij dat het anders was. Altijd was het haar fout. Zij deed het verkeerd en begreep er niks van.

Ze was volgens hem naïef, een bimbo en onbetrouwbaar. Ze gaf niks om hem en zijn gevoel en ze zette hem voor schut. Wanneer ze hem dan probeerde te overtuigen dat ze alleen maar hem wilde en alles zou doen om hem gelukkig te maken, dan geloofde hij haar niet. Ze probeerde hem rustig te krijgen en liefde te geven, alsof zij iets goed te maken had met hem. Maar was het eigenlijk niet andersom? Want ze had zich altijd keurig gedragen, haar hele leven al. Maar hij wist het altijd beter. Hij was degene die gelijk had. En ze moest naar hem luisteren en hem en zijn nare gevoelens gehoorzamen. Want hij zou het slachtoffer zijn van haar egoïstische gedrag. Het lag altijd aan haar en nooit aan hem.

Het lag altijd aan haar als hij haar uitschold. Het lag altijd aan haar als hij weer de hele nacht zou flippen. En als ze het waagde om te zeggen dat het helemaal nergens over ging, dan had ze het helemaal gedaan. Dan was ze gevoelloos. Koud. Egoïstisch. Oneerlijk. Waar had hij dat allemaal aan te danken?
Hij kende geen grenzen en kon nachtenlang door blijven gaan. Ging bovenop haar zitten. Greep haar hard bij haar haren vast en schreeuwde in haar gezicht. Ze kneep dan altijd haar ogen dicht en kon hem alleen maar smeken om te stoppen.
Maar hij stopte nooit. Hij bleef altijd doorschreeuwen, drukte zijn voorhoofd hard tegen de hare. Greep haar bij haar keel of kneep haar handen en polsen helemaal fijn. Schreeuwde en schold haar voor van alles uit en spuugde in haar gezicht. Drukte haar hoofd in het kussen of sloeg haar weg om vervolgens met haar spullen te gaan gooien.

En als ze dan verstijfd van alle spanningen in elkaar was gedoken dan duwde hij haar hard omver of lomp tegen de muur en schreeuwde dat ze normaal moest doen. Dan was het haar schuld dat hij zo tekeer was gegaan. Kijk nou wat je mij laat doen. Kijk nou hoe je mij weer de boeman maakt schreeuwde hij dan. Is dit wat je wilt? Maar dit was nooit wat ze wilde. Maar hij zei dat ze er altijd om vroeg.

En ook al wilde ze alleen maar rust, het lukte nooit om rust te krijgen. En al zijn buien eindigden nooit vreedzaam. En ook al bleef zijzelf zo vreedzaam mogelijk, het bleef altijd aan haar liggen. En als de gaten weer in de deuren zaten dan lachte ze het weg naar anderen. Zei ze dat het een ongeluk was geweest. Want diep van binnen wist ze dat ze geen kant op kon.
Het was niet dat ze hem beschermde tegen anderen, maar ze beschermde haar eigen rust. Want hoe erg zou hij het wel niet maken wanneer ze er wel met anderen over zou praten?

En toen het over was zocht hij contact met iedereen om haar heen. En hij gedroeg zich dan als een ware gentleman en zei hoe erg hij haar miste. Hij kon haar maar niet loslaten en wilde zo graag met haar praten. Hij zou alles voor dr over hebben. Nooit vertelde hij anderen over zijn gedrag, over zijn woorden die krassen op haar ziel hadden achtergelaten.

Hij vertelde ook niks over zijn zieke gestalk aan haar huis.Dat hij drie kwartier lang op haar voordeur stond te bonzen, te tikken en keihard haar naam bleef roepen middenin de nacht.
Hij vertelde niks over dat hij boos op het keukenraam ramde toen ze de voordeur niet beantwoordde. En dat hij daarna razendsnel achterom was gelopen, de poort open trok en via de achterdeur naar binnen wilde en niet weg wilde gaan. En hij vertelde niet dat hij meerdere keren per dag langs haar huis reed. Hij vertelde niet hoe vaak hij daar stond aan te bellen en te kloppen. Hij vertelde niet dat hij elke avond en nacht kwam controleren of hij er iemand anders zag. Maar met zijn rijstyle kon de hele buurt hem alweer aan horen komen. Er bleef niks ongezien.
En hij vertelde niet hoe hij haar op de hoek van haar eigen straat had opgewacht. Hoe ze snel weer was omgedraaid. Hoe hij achter haar aan was gekomen, schreeuwend aan haar arm bleef trekken en haar de hele wijk door achtervolgd had terwijl ze met kinderen was. Hij vertelde niet dat ze hem uiteindelijk op alle mogelijke manieren moest blokkeren.
Hij vertelde niet dat hij vanaf toen meerdere keren per dag anoniem ging bellen en dagelijks ging mailen.
Hij vertelde niet dat hij via zijn moeders whatsapp de meest vreselijke appjes ging sturen totdat ze haar ook had geblokkeerd.
Hij vertelde niet hoe hij haar op de werkvloer lastig ging vallen door daar een half uur lang op de deur en op het raam te rammen met het bijhorende geschreeuw.
Hij vertelde niet hoe hij steeds boven de kinderhoofden tekeer kon gaan.
Hij vertelde niet hoe hij haar in het bijzijn van kinderen wilde betasten en boos werd dat het niet mocht.
Hij vertelde niet hoe hij ook tegen kinderen heel onterecht boos kon worden.
Hij vertelde niet hoe zij er toen direct tussenin sprong en hem terecht wees waardoor hij vervolgens tegen haar uitviel.
Hij vertelde niet dat ze wat kinderen betreft juist wel heel goed het grensoverschrijdende gedrag herkende. Hij vertelde niet dat hij daarom nooit meer welkom was.

En hij riep dat zij hem had misleid. En hij brulde dat ze hem dit niet aan mocht doen. En hij brulde dat ze alleen maar om zichzelf gaf. En hij brulde dat hun relatie voor haar nooit iets had betekent. En hij brulde dat ze nooit serieus was geweest en hij alleen maar als tussendoortje werd gezien. En hij brulde dat ze allang met iemand anders in bed zou liggen en dat ze hem daarom liet stikken.

Maar hij brulde ook dat ze zich niet zo moest aanstellen. Dat er niks aan de hand was geweest en hij zijn lesje nu wel geleerd had. En dat ze gewoon verder konden gaan waar ze waren gebleven. En hij zou een veelvraat geweest zijn. En door haar was hij nu weer terug bij af.
En zij had hem kapot gemaakt, niet andersom. En zij ging vrolijk door met haar leven en zijn leven was gestopt. Hij wist het haar allemaal mede te delen. En hij wist precies wat zijn doel was. Want hij praatte alleen maar in de ik wil dit en ik wil dat. En uiteindelijk gingen de mensen om haar heen dat gelukkig ook zien.
Uiteindelijk viel hij voor steeds meer personen door de mand. Want hij bleef maar doorgaan. En de situatie voelde steeds onveiliger. En uiteindelijk moest zelfs de wijkagent eraan te pas komen.

Maar wat haarzelf was aangedaan daar kwam ze pas veel later achter. Toen besefte ze pas hoe zwaar hij alles voor haar had gemaakt. Nog nooit had ze zich zo gehaat gevoeld.

Zij beurde hem altijd op. Hij boorde haar altijd de grond in. Zij gaf hem lieve woorden en zelfvertrouwen. Hij gaf haar een verstikkend gevoel en het gevoel dat ze zich moest schamen. Zij gaf hem liefde. Hij gaf haar zijn paniek. Zij gaf hem geduld. Hij gaf haar zijn woede. Zij gaf hem vertrouwen. Hij gaf haar onrust.

Nu was het tijd om haar rust weer terug te pakken. Om te herstellen van al het duister en weer terug te komen bij haarzelf.