Ode aan Denise

2. Ode aan Denies.

Lieve Denise,

Ik ga maar gewoon beginnen met typen, niet wetend waar te starten.
Door je bijzondere Facebookberichten afgelopen jaren was het algemeen bekend dat het niet zo goed met je ging en dat iedereen zich zorgen om je maakte.
We hebben nog weleens via de Facebookchat contact gehad, wat leuk was, maar later was voor mij merkbaar dat je niet helder was dus dat gesprek was daardoor ook niet in stand te houden. Zelf zat ik toen ook in een lastige periode en was ik orde op zaken stellen. Inmiddels was ik moeder en had ik een heel verantwoordelijk leven en niet meer jouw levensstyle.
Ook hoorde ik verhalen van mensen die je waren tegengekomen. Of die -net als ik- ook berichtjes van je hadden ontvangen. Vooral de nachtelijke verhalen waren erg schokkend om te horen. Waar jij je vroeger wel 10x kon bedenken of je iets simpels wel of niet moest doen, kwamen er verhalen naar buiten die hier haaks op stonden. Het was moeilijk te beseffen dat deze verhalen over dezelfde Denise gingen.
Waar we vroeger allemaal in de weekenden konden wegglijden, waren we toen gelukkig altijd in vertrouwde sferen. We zorgden voor elkaar en ik bemoederde je graag als je de kluts weer eens kwijt was. Ik hield je haren vast als je moest spugen, probeerde je op te beuren als je je ergens druk om maakte, speurde je verloren spullen op en had geduld voor je chaos, die ik overigens zelf ook kon hebben.

Toen ik zondagochtend wakker werd las ik vol ongeloof in mijn telefoon dat je was overleden. Je was de middag daarvoor gevonden. Er kwamen ontzettend veel vragen in mij op en ik kon het nog niet goed beseffen. Uiteraard heb ik Chi diezelfde ochtend ingelicht. Samen hadden we het wel vaker over je en dan spraken we onze zorgen uit.  We hebben met z’n drieën toch behoorlijk veel fijne chillsessies gehad.
Tegelijkertijd had ik dezelfde week veel blije berichten in een groepsapp van m'n vriendin die gaat trouwen. Wat een contrast. Wanneer ik haar ontvangen trouwkaartje op de socials post voel ik een pijnlijke steek. Wat had ik ook graag een blije kaart van jou willen delen nu. Wat had jij ook dit geluk verdiend. Het kan toch niet waar zijn dat jij er nu echt niet meer bent?
Diezelfde avond en nacht ben ik ontroostbaar. Je was afgelopen tijd zo ver weg, maar ergens heb ik  onze vriendschap altijd gekoesterd. Alle hoop die ik altijd voor je had gehouden is nu vervlogen. Het verdriet van je overlijden komt na afgelopen dagen eindelijk binnen. Ik besef dat je echt dit aardse leven op achtendertigjarige leeftijd hebt verlaten. Wat een intens verdriet.

Altijd had ik nog de hoop gehad dat het wel goed zou komen met je. Dat je de draad weer op zou pakken. Dat je boven water zou komen, goed voor jezelf zou zorgen en we weer in contact zouden kunnen staan. Ik geloofde altijd dat dat mogelijk was omdat je een slimme meid was en je zoveel progressie had. Blijkbaar was dit te makkelijk gedacht van mij. Waarschijnlijk heb je het moeilijker gehad dan ik mij kon voorstellen. Zo zie je maar dat het inderdaad fout kan aflopen en het leven helaas geen sprookje blijkt te zijn. Wat had ik je nog veel mooie levensjaren toegewenst.
En wat is het heftig om de berichten over jou in de krant te lezen. Waarom moet de krant hierover schrijven? Het maakt mij misselijk en verdrietig tegelijk. Mijn maag draait zich er van om. 
Ik besef mij dat ikzelf niks voor je kon betekenen. Je was een volwassen vrouw met eigen verantwoordelijkheden en eigen keuzes. Maar dat maakt het niet minder pijnlijk. En ook jij hebt je redenen gehad voor je keuzes. Ik blijf mij afvragen of ik iets anders had kunnen doen, tegelijkertijd ook niet wetende wat. Afgelopen periode heb je geen ruimte meer gehad voor je achterban.
Ik heb het erg moeilijk met het verschrikkelijke nieuws van je overlijden. En ik kan mij niet voorstellen hoe erg dit moet zijn voor je ouders. Wat een nachtmerrie. Wat een groot verlies. Wat een machteloosheid. Ik wil dan ook iedereen die je lief heeft heel veel sterkte en kracht toe wensen. Al mijn medeleven gaat naar hen uit.

Denies, weet in ieder geval dat ik de vriendschap die wij hadden altijd zal blijven koesteren. Want meid wat hebben we ook veel leuke momenten gekend samen. We hebben ontelbare gezellige avonden op de bank doorgebracht, veel meidenpraat gehad, leuke feestjes meegemaakt, veel gelachen samen, gek gedaan, lol getrapt, lekker getut, geshopt, films gekeken, muziek geluisterd, uren gekletst, gekookt, onze problemen gedeeld en veel in vertrouwen met elkaar besproken. Ook je gastvrijheid mag niet vergeten worden. Wat heb ik toen, samen met mn hondje, veel gezellige weekenden op je bank doorgebracht. Ook heb ik nog een hele collectie foto’s op mijn externe harde schijf opgeslagen waar mooie maar ook lachwekkende plaatjes van ons (en de vriendengroep) tussen zitten.

Wachtend op een datum dat je uitvaart zal plaats vinden maken mijn tranen plots wat ruimte voor een kleine lach.. je liet vroeger ook altijd al op je wachten. Een half uur of drie kwartier extra moest er wel bij gerekend worden als je met jou op tijd de deur uit wilde gaan. Hoe ironisch dat je -nu je bent overleden- evengoed mensen nog op je laat wachten bedacht ik mij.

Lieve Denies, je was een mooi en bijzonder meisje. Wat zal iedereen jouw gezelligheid missen. Weet dat je nooit vergeten bent en nu ook nooit vergeten zal worden.

Until we meet again